Zoon deed mee met alle muzikanten van Nederland en Duitsland en bracht in het midden van de Coronacrisis op 22 maart 2020 om 18.00 uur -in het Beethovenjaar- Ode an die Freude ten gehore op ons balkon. Trotse moeder wil … Lees verder #Odeandiefreude
Zevenentwintig jaar geleden lag ik in het Prinsengrachtziekenhuis de gelukkigste vrouw ter wereld te wezen. De natuur had me weliswaar weer eens flink gefopt (na meer dan 24 uur weeën en volledige ontsluiting werd het toch weer een keizerssnee), maar … Lees verder Toen Zoon nog een piepklein Zoontje was…
Er zijn van die ochtenden dat er een waas van tederheid in de lucht hangt. De atmosfeer is helder. De zon schijnt, maar is niet fel of heet. Soms is er ineens een regenboog te zien. Statig drijven er wat … Lees verder Tederheid
Dochter en ik hebben Zoon vanavond met de auto opgehaald van zijn wekelijkse jeugdorkestrepetitie. Dus stonden we om een uur of acht te wachten bij de Amstelveense muziekschool, luisterend naar de radio en wat kletsend over het leven. Dit keer … Lees verder Zomaar een vrijdagavond
Een jaar of vier geleden begeleidde ik (op mijn vorige school, een Vrije School) een leerlinge bij de voorbereidingen van de presentatie van haar eindwerkstuk. Dat ze me daarvoor had gevraagd, beschouwde ik als een hele eer en blijk van vertrouwen, dus ik deed dat graag en met veel plezier. Haar onderwerp was “duende”. Duende is een euforisch, extatisch gevoel, veroorzaakt door het samenspel van flamencomuziek, de zanger(s) en danser(s). Ware kunstenaars die je langzaam dat parallelle universum binnenvoeren zijn essentiëel. Helaas was dus de uiteindelijke conclusie dat het onmogelijk was om duende te presenteren in een school in Amsterdam-Zuid, … Lees verder Duende
Over rozen, het groene, het rode, de huisjes en de hofjes Over zoenen als rode rozen en een zonsopgang Over het blonde koren en de sterren Die stil zijn, zodat ik kan slapen. Hoeveel ik van je houd, mijn jongen. Έλα να σου δείξω τις τριανταφυλλιές τα πράσινα, τα κόκκινα, τα σπίτια, τις αυλές. Πόσο σ’ αγαπώ, πουλάκι του δρόμου, πόσο σ’ αγαπώ, πόσο σ’ αγαπώ Έλα να σου πω αγόρι γλυκό μου πόσο σ’ αγαπώ, πόσο σ’ αγαπώ. Έλα να σου μάθω, πως είναι το φιλί, σαν κόκκινο τριαντάφυλλο και σαν ανατολή Πόσο σ’ αγαπώ, πουλάκι του δρόμου, πόσο … Lees verder “Πόσο σ΄αγαπώ”
Vannacht klonk er een stem, zingend over het land waar ik zou willen wonen. Letterlijk kon ik de woorden niet verstaan. Maar het verlangen stijgt blijkbaar ver uit boven semantiek, want deze stem… Bijna accoustisch, met onalledaagse trillers. Tot op het bot. Ik sluit mijn ogen en zie de zee, turquoise rimpelingen. Donkerpaarse bergen met besneeuwde toppen in de verte. Een briesje, verder stil. Hitte. Ik ben thuis. En jij? Waar wil jij wonen? Lees verder Land van de Liefde
Ik heb je naam geschreven op een stuk papier, maar dat ben ik per ongeluk verloren. Ik heb je naam op mijn hand geschreven, maar toen ik mijn handen had gewassen, was je naam verdwenen. Ik heb je naam geschreven in het zand, maar een golf heeft hem gewist. Ik heb je naam in de sneeuw geschreven, maar de sneeuw deed hem smelten. Ik heb je naam in mijn hart geschreven en daar staat hij voor altijd gegraveerd. Lees verder Je naam…
Hoofd, Hart en Handen 